Daar gaan we dan! Een fanatieke zijwieltjes fietser was hij nooit. Een beetje snelle bocht en dan lag hij op z'n kant en ook een stoeprandje onder een wieltje kon hem zo omver wippen.
Vond hij niet zo leuk...
Voor de kerst hebben we zijn zijwieltjes er vanaf gehaald. Maar met zijn zijwieltjes heb ik toen ook z'n trappers er vanaf geschroefd.
"Maar pappa, hoe moet ik nu trappen?"
"Niks trappen, LOPEN! Zo is het een loopfiets. Dan leer je het makkelijkst rechtop blijven."
"Maar dat vind ik helemaal niet leuheuk..."
Met al dat enthousiasme hebben we dat geloof ik maar een keer of drie geprobeerd; naar de winkels of naar school of zo. Zegt 'ie vorig weekend ineens: "pappa, gaan we vanmiddag fietsen?".
Zo gevraagd, zo gedaan. En dat viel niet tegen.
Meneertje 'liep' prima en kon met zijn loopfietsje al heel lang uitrollen zonder al te veel te slingeren.
Dat gaan we snel een keer met trappertjes proberen!
Dus dit weekend weer op pad; zonder zijwieltjes en met trappertjes! Lokmiddel om ze de deur uit te krijgen was wederom het speeltuintje in 't park. Astrid op haar step en Lars op een echt heus fietsje.
De eerste meters in onze straat heb ik hem nog effe recht gehouden. Maar vanaf de brievenbus was dat al niet meer dan een vingertje voor 't vertrouwen (van pappa).
Ik heb hem zelf laten rommelen om het wegrijden te leren. Het bovenste trappertje gebruiken en hard trappen. En verdomd, hij rijdt de 2e keer al weg! Stik, rennuh!
We waren goed 500 meter op weg en hij had het al onder de knie. Verder richting het park ging het steeds beter.
HIJ FIETST!
Hieronder twee filmpjes van de 'eerste meters'
Apetrots thuis gekomen viel mamma zowat van de bank toen ze de filmpjes zag.
En hij is pas voor de eerste keer gaan proberen ???!!!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten