Hallo allemaal !

Na een voorschot afgelopen weekend, nu de rest van de foto’s van zaterdagmiddag.
We beginnen in mijn ‘hotelletje’: een appartementen flat om de hoek bij Ericsson. Ruime kamer, mini keukentje en koffie in de ‘common room’, de gemeenschappelijke ruimte.











Daar het terrein aan de rand van Boekarest ligt is het uitzicht niet zo super:
vóór (mijn uitzicht) een betonnen parkeergarage, bouwvallen flatjes en een bedrijven terrein. Maar wel een tennisbaan!


Aan de achterkant is het nog een bouwput voor de volgende apartementenflats.

De kantoorgebouwen zijn ’t eerst gebouwd. Daarna zijn de apartementen er omheen gebouwd.
Ericsson zit in een aantal verdiepingen van twee gebouwen. Het ene gebouw is het eerste opgeleverd. Duidelijk te merken aan de diverse detailfoutjes die in het gebouw zitten. In het trappenhuis is bijvoorbeeld geen een trede gelijk en om de vloeren te laten aansluiten hebben ze af en toe hellinkjes van toch wel een centimeter gemaakt. Beneden aangekomen ben je volkomen zeeziek.
Ik heb het vaak gezegd tijdens mijn weken hier in Boekarest: “Het zijn rare jongens die Roemenen”.
In het tweede gebouw zie je in elk geval dat ze de tekening hebben aangepast: rechte trappen!
Van buiten ziet het toch echt heel pretentieus uit allemaal. Binnen is elke muur of pilaar niet van beton maar van gipsplaat.















Ik had hier graag wat meer plaatjes geschoten. Maar ik kreeg na het tweede plaatje gelijk de bewaker in m’n nek. “NO PICTURES HERE”. Oke, dan niet.
We gaan de stad in!
Nog effe omgedraaid voor een blik op ons luxe resort:

Tja, dat is Boekarest...

Het was een prachtige dag met zelfs even een strak blauwe hemel. Absoluut niet de winter waar ik op gerekend had.
Op het programma stonden de twee dingen die ik afgelopen keer niet heb kunnen doen:
- Het People’s Palace
- Het openlucht museum in het stadspark

Vanuit de metro de stad in begin ik bij het People’s Palace:

Zoals al gezegd: het 2e grootste gebouw ter wereld. (Alleen het Pentagon is groter.) Maar dit blokje marmer is wel het allerzwaarste gebouw.
Om een idee van de verhoudingen te geven heb ik een plaatje van internet gejat. This is huge!

Beide feiten geloof ik zonder enige twijfel. Je loopt jezelf belachelijk verloren in alle gangen en de hoeveelheden marmer op de vloer, tegen de muren en op het plafond zijn gigantisch.
Velen denken dat al het materiaal uit de heuvel kwam die ze voor het paleis hebben afgegraven. Nope. Het kwam ook niet uit de huizen die ze voor dit bouwwerk hebben afgebroken. Want dat was de oudste kern van het dorp. Het anderhalve aanrechtblad dat daar uit gekomen is, zal het ook niet geweest zijn.
Dit geeft meteen het controversiele van het paleis aan: Ceauşescu noemde het The People’s Palace omdat het het paleis voor het volk moest zijn. Kijk eens wat Roemenen kunnen! Maar elke Bucharestean veracht het bouwwerk vanwege de sloop van de stadskern en de zware tol die het bouwproject van de bevolking geeist heeft (geld, materiaal, bouwslachtoffers...).
En dan is dit toonbeeld van grootheidswaanzin eigenlijk nog gewoon lelijk ook!
Waanzin. Dus dat moet je dus gezien hebben!

Naar binnen. Vorige keer deden ze de deur voor m’n neus dicht (10 minuten te vroeg!). Nu was ik in de ochtend. (Het zou me niet nog een keer gebeuren.)
Kaartje gekocht voor 4 euro en ik kon gelijk aansluiten bij een Engelse rondleiding voor een half uur waarin ik slechts een fractie van het paleis te zien zou krijgen: een aantal gangen en zalen die door het internationale hof gebruikt worden.
De rest is allemaal potdicht en stikt verboden toegang. !


Gang 1 toont een aantal beelden van de groten uit de Roemeense geschiedenis. (Geen Ceauşescu!)






Ik dacht: "grote gang/hal, maar niet zo bijzonder".
(Wacht maar...)



Door een deurtje, halletje (4x5m) en weer een deurtje en je staat ineens in een inpandig en zeker niet kinderachtig theater. (Heeft d'n Andre hier al gespeeld?)

Terug weer deurtje in, hoekje om, gang in naar ander deurtje en daar is een trappenhuis waar het onderaan de trap nog groot genoeg is om een auto te parkeren.
Gids: "Let u wel op de stalen pin in het midden van de deuropening uit de vloer omhoog steekt?"
Werk dat dan af EIKELS !!!
(Had ik al gezegd dat ik Roemenen af en toe raaaare jongens vind?)
Een verdieping omhoog naar de volgende gang. Je kunt nogal wat trapjes omhoog als je wilt: onder de begane grond zitten 2 garage lagen en omhoog zijn er nog 11 verdiepingen te klimmen.
Die volgende gang is nagenoeg donker.
Raar?

Nee hoor!
In het weekend heeft het elektrapersoneel vrij en zijn veel gangen aardedonker.
Nu in koor: “Rare jongens die Roemenen!”

Na twee trapjes en hoekjes heb je door de enorme afmetingen gelijk geen richtingsgevoel meer. Volgens mij hebben we twee gangen aan een zijde van het paleis gezien en een paar zalen de hoek om. Inderdaad maar een fractie van het hele paleis.
Een serie plaatjes ter impressie:


Deuren die als kasteelpoort niet zouden misstaan.
Ceauşescu’s idee: zou leuk zijn als die helemaal in de muur zouden kunnen wegschuiven.
Tuurlek meneer, dat kan. Elke gang heeft 3 van die sets deuren en ik wil niet weten hoeveel van die gangen er zijn.

















Ik heb maar 1 van de drie vergaderzalen op tijd kunnen fotograferen. De gids deed telkens net te snel het licht uit. Grrrrrr.







Dan een foto ergens op een punt bij wat trappen. Dit is maar een hoekje van het paleis en waarschijnlijk zijn er zo dus meer op elke verdieping.

Die trapjes kun je achterdoor op de foto zien. Maar niet dat ze klein zijn hoor. En dan allicht aan beide kanten van de gang. Je moet kunnen afwisselen om boven te komen.
De gordijntjes zijn 16 meter hoog en elk gordijn weegt 250kg; exclusief stof van 20 jaar.






















Dan nu wat zaaltjes: (deze drie zalen liggen geschakeld achter elkaar)


Het daklicht strekt over de volledige breedte van de zaal. Kan helaas niet open. Wel mooooooooi.



Ceauşescu was overigens panisch om vermoord te worden door zijn vijanden. (Goh...)
Een van zijn vrezen was verstikking door gas. Dus het paleis heeft naar zijn eigen wens een intern luchtcirculatie systeem. De gaten in dit plafond dienen hiervoor.









Geen frisse lucht dus. ’s Zomers schijnen deze zalen ongelofelijk muf te stinken. Goed idee kerel!




Tot slot de grootste zaal in het paleis, maarliefst 19m hoog en weer zo’n prachtig glazen plafond. De was bedoeld voor concerten. Er heeft ooit 1 artiest opgetreden. Die was naderhand niet te spreken over de accoustiek. Dus dat hebben ze daarna nooit meer gedaan.


Deze zaal ligt op de kop van het paleis met ook het supergrote balkon. Hier had Ceauşescu zijn volk moeten toespreken. Helaas heeft hij dat nooit kunnen meemaken. Want zoals bekend zijn hij en zijn vrouw in ’89 geexecuteerd, nog voordat het paleis af was.


De enige die vanaf dit balkon wel zijn echte fans heeft toegesproken is Michael Jackson geweest. De sufferd zei helaas “Hello Budapest”. Oei, foutje... (Dat is voor een Roemeen net zo erg als een Ier Engelsman noemen.)
Nu snel naar buiten, want ik smelt zowat met m’n jas en rugzak in een paleis van 28 graden. Excuses voor de af en toe minder scherpe foto’s. Flitslicht gaat hopeloos verloren in die zalen. Dus vrijwel allemaal zonder flits uit het handje geschoten. (Toch wel gaaf resultaat zo af en toe!)

Terug in het centrum een typisch aanblik van Boekarest: grote gebouwen met protserige overdaad in een matig staat van onderhoud, druk verkeer, reklame borden, een stukje gras en ..... HONDEN!

Voor de vierde keer in Bucharest ben ik langzamerhand wel aan die blafbeesten gewend. Gewoon straatschoffies met een nerveus gedrag, maar toch behoorlijk bang voor mensen. Niets van aantrekken, gewoon terugblaffen.

Jawel, ze hebben een echte rivier in Bucharest. Netjes gekanaliseerd maar ze doen er helemaal niets mee.

Dan nu het laatste plaatje in de binnenstad. (voor nog meer plaatjes moet je maar wat omlaag scrollen naar mijn vorige keer in september)
Prachtig groot, oud pand. Gelukkig gebruikt door een bank die nog geld heeft zodat het pand goed onderhouden is.

Nu op naar het stadspark.
Zoals vaker in grote steden is het daar onwaarschijnlijk druk omdat velen het mooie weer aangrijpen om in het park de drukte van de stad te ontvluchten. Soortgelijk als we in Londen en Madrid ook gemerkt hebben.
De stad besteed behoorlijk wat aan lichtversieringen. In het centrum zijn veel straten en gebouwen behangen met kerstlampjes. Ook in het stadspark hebben ze behoorlijk uitgepakt.
Vorige week met de sneeuw vast een prachtig gezicht. Nu met het zonnetje een beetje raar.

“Waar is m’n ijs naar toe?”
Ook leuk ‘by night’:















Nog wat park plaatjes:











Tot slot de poort van de stad.
Naar Parijs’ voorbeeld wou Ceauşescu ook een Arc hebben.


En dat was het laatste plaatje van een hele dag wandelen.
Ik heb de km niet geteld. Maar het waren er genoeg!

GROETEN!